Een paar jaar geleden (november 2017) ging Broeder Andrew (A. L. de Carpentier) met pensioen als directeur van het Holy Land Institute for Deaf and Deafblind Children in Salt – Jordanië, een functie die hij bekleedde vanaf mei 1977. Het grootste deel van zijn beroepsleven, nu zo’n 50 jaar, bracht hij door in het Midden-Oosten. Daarvóór studeerde hij Civiele Techniek (bouwkundig tekenen en constructie) in Nederland, Speciaal onderwijs in Beiroet en de Verenigde Staten en Theologie in Libanon. Dat hij een talent voor talen had, werd pas na zijn schooltijd duidelijk. Maar samen met een goed muzikaal oor kostte het slechts veel oefening, maar weinig moeite, om zijn schoolkennis van talen zoals Nederlands, Frans, Duits en Engels te verbeteren, naast nieuwe talen zoals Hebreeuws, Arabisch en andere. Vloeiend gebaren in Arabische gebarentaal was het resultaat van verliefd worden op die taal. Het leren van talen of het onderwijzen van dove kinderen zorgde er echter niet voor dat hij zijn eerste beroep als ‘bouwer’ vergat. Het verschil was dat zijn hobby, van werken met kinderen, pastorale zorg voor mensen in nood en de interesse om theologie te lezen en te beoefenen, zijn beroep werd. Zijn professionele opleiding als bouwer kwam hem goed van pas toen dat zijn ‘hobby’ werd.
Maar is er een betere naam voor een broeder-monnikspriester dan: ‘de priester met de schort’, d.w.z. de dienaar, of ‘de timmermanszoon – in het Engels: The Carpenters Son?
Timmermanszoon
In Jordanië en in veel landen in het Midden-Oosten bezorgden zijn bouwactiviteiten hem de bijnaam – of eretitel, zoals Andrew het zegt – van “de priester met het schort”. Het schort of ‘scapulier’ is een traditioneel kerkkledingstuk dat over de schouders wordt gegooid. Monniken dragen het over hun habijt en het symboliseert bescherming tegen het kwaad, hoewel het voor Broeder Andrew meer een manier is om zijn habijt redelijk schoon te houden. Dit gaat met wisselend succes, omdat hij vaak te vinden is op een timmerwerkplaats of een bouwplaats waar beton gemengd wordt. Het scapulier is letterlijk zijn ‘overall’. Maar is er een betere naam voor een broeder-monnikspriester dan: ‘de priester met de schort’, d.w.z. de dienaar, of ‘de timmermanszoon – in het Engels: The Carpenters Son?
Uitbouwen
En dus ging hij bouwen: een installatie van een geluids- en verlichtingssysteem in de ‘Graftuin’ van Jeruzalem, reparaties aan een ziekenhuis in Ramallah – Palestina, de restauratie van de ruïnes van een Clarisse-klooster in Latroun (Emmaüs) – bij Jeruzalem, gevolgd door een uitbouw van een school voor dove kinderen in Libanon.
Aanvankelijk was de vader van Broeder Andrew boos omdat hij zijn opleiding leek te verspillen, maar uiteindelijk had zelfs hij er vrede mee toen hij hoorde over uitbouwen en nieuwe scholen voor doven, blinden en doofblinden in Jordanië, Egypte en Jemen, beroepsopleiding in Jordanië en Gaza, klinieken in Jemen, Palestina en Koerdistan, technische bijdragen aan scholen voor dove kinderen in Afghanistan, Pakistan en Bahrein en aan scholen in Oost-Afrika en Congo, enz. In feite gelooft en hoopt hij, als de tijd en het leven het toelaten, nog een land toe te voegen aan deze lijst: Zuid-Soedan.
Met schort over zijn schouders heeft broeder Andrew het almachtige genoegen om gebouwen te restaureren, evenals gebroken levens van mensen met een handicap die schreeuwen om opvrolijking en een beetje aandacht.
Herstellen in oude glorie
Na verloop van tijd werd repareren dingen bouwen, bouwen werd dingen renoveren en renoveren werd dingen herstellen. Het verschil is dat bij renovaties het eindresultaat van een bouwproject belangrijker is dan het oorspronkelijke gebouw. Bij restauratie zijn het oorspronkelijke ontwerp, de lay-out en de geschiedenis, evenals de integriteit van het gebouw zelf het belangrijkst. Zowel eigenaar, architect als ingenieur hebben misschien ideeën over de restauratie van een gebouw, maar meestal bepaalt het gebouw zelf hoe het gaat worden.
Het geeft enorme voldoening om een oud, vervallen en ruïneus huis of gebouw te nemen, te proberen te ontdekken wat de betekenis of functie ervan was en weer zou kunnen zijn, en het in zijn oude glorie te herstellen. Zijn uniekheid, misschien zijn schoonheid en zijn herstelde grootsheid of zijn voorheen verborgen nederigheid, is misschien precies wat nodig is in zijn huidige (nieuwe?) Omgeving.
Het meeste van dit werk werd gratis gedaan en simpelweg omdat hij het graag deed, maar als de baan ook wat extra inkomsten opleverde, des te beter omdat dat het Doveninstituut ten goede zou komen of andere projecten mogelijk zou maken.
Herontdekken
Door jaren van studie en ervaring heeft deze ’timmermanszoon’ een grondige theoretische en praktische expertise en ervaring uit de eerste hand ontwikkeld op het gebied van het opleiden en rehabiliteren van kinderen met een handicap. Hij is vooral geïnteresseerd in personen met zintuiglijke beperkingen, doven, slechthorenden en doofblinden. Weinig kan de voldoening evenaren van het zien van mensen met een beperking, misschien gewond en verwaarloosd, mogelijk zonder hoop, doel of doel; en om schoonheid, doel en hoop, evenals Gods genade, te helpen herontdekken – letterlijk te ontdekken – om hun onschatbare bijdragen te leveren aan het leven van familie, gemeenschap en samenleving.
Waardigheid herontdekken
Met schort over zijn schouders heeft broeder Andrew het almachtige genoegen om gebouwen te restaureren, evenals gebroken levens van mensen met een handicap die schreeuwen om opvrolijking en een beetje aandacht. Zij hielpen hem om de grote waarde in te zien van deze mogelijkheden om kinderen, jongeren en onze ouderen te dienen, te onderwijzen, te genezen, te rehabiliteren en te herstellen. Dit geldt ook voor mensen die vastzitten, maar die in staat worden gesteld om een vernieuwde functie en vaardigheid, schoonheid en waardigheid te herontdekken.