Beste mensen,

Op 1 oktober 2020, vandaag drie jaar geleden, overleed Broeder Andrew. Stichting The Carpenter’s Son werd ‘wees’. Normaal vier je iemands verjaardag, maar nu staan we stil bij zijn sterfdag. En het gemis blijft, al lijken de randjes minder scherp te worden. De tijd maakt het vager en daardoor misschien draagbaarder? Of komt het doordat zijn werk nog steeds zichtbaar is, maar dan bij andere mensen? Kan het zijn dat de herinnering aan hem juist sterker wordt naarmate de zichtbaarheid van zijn werk toeneemt? Kan het zijn dat het verweesde gevoel minder wordt omdat de familie groeit? Soms verlies je de betekenis zodra je het ontleedt. Daarom is het misschien beter om gewoon dankbaar te zijn voor wie Broeder Andrew was en kon zijn voor anderen; dankbaar voor mensen die werk maken van wat hij achterliet; dankbaar voor de projecten die nog steeds groeien; dankbaar voor de Vader die zorgt voor zijn kinderen. Misschien kunnen we gewoon dankbaar zijn.

René Kolsters,
Voorzitter