Gehoor vinden, gezien worden en zwijgen?
Wie was Broeder Andrew? Het korte antwoord: een dienaar van de Almachtige. Het lange antwoord: een dienaar van de Almachtige die het volgen van Jezus Christus wel erg letterlijk nam. En dat laatste is nu net wat hem zo bijzonder maakte. Zelfs na zijn pensioen, op zijn 71e, werkte hij nog vol passie aan het helpen van mensen. Een ongeluk op een restauratieklus maakte een ‘voortijdig’ einde aan het leven van deze onverschrokken volgeling van het kruis. Zijn nalatenschap is met name zichtbaar in het leven van duizenden (dove) mensen, maar komt ook tot uiting in publicaties van (gebarenwoorden)boeken en organisaties die Doven en gehandicapten helpen.

Woestijn
Op jonge leeftijd, toen nog gewoon als Arie de Carpentier, komt hij in aanraking met alcohol- en drugsverslaafden. Hij gaat intensief met ze om en vertelt hen het Evangelie. Hij zingt en speelt gitaar samen met leeftijdsgenoten vanuit de organisatie Jong Nederland voor Christus. Als tiener hoort hij op een zondagmiddag een Stem en ervaart de roeping van de Almachtige. Ook ziet hij als nuchtere tiener zichzelf in een droom door de woestijn lopen in een priestergewaad. Als hij vervolgens in een kerkdienst in een soort visioen ‘bij het kruis van Jezus zit’, noemt hij zichzelf vanaf dat moment Goede Vrijdagchristen: een volgeling van het kruis. Hij besluit niet te trouwen en beschikbaar te zijn voor God. En dat blijkt nodig.

Gehoor vinden
Zijn opleiding als bouwkundige lijkt voor niks te zijn, maar vormt echter een rode draad in zijn leven. Na een omweg via Amerika komt hij in Israël terecht, waar hij gaat werken in de Graftuin en aan de slag gaat met herinrichting. De inmiddels tot Anglicaans priester benoemde Broeder Andrew komt een aantal jaren later terecht in Libanon, als medewerker in een Dovenclub. Hij raakt betoverd door Gebarentaal. 

De burgeroorlog laat diepe sporen na. Hij wordt tot twee keer toe ontvoerd en raakt ervan overtuigd dat er een reden moet zijn waarom hij de oorlog overleefd heeft. Een bevriende priester wijst hem in de richting van de Doven, die de verhalen van God nog niet gehoord hebben. Uiteindelijk krijgt hij de opdracht om in Jordanië directeur te worden van de Dovenschool HLID (Holy Land Institute for the Deaf) in Salt, Jordanië, waar hij veertig jaar directeur blijft.

Gezien worden
Onder zijn leiding groeit de school uit van tientallen leerlingen in een vervallen gebouwtje tot één van de beste Dovenscholen in het Midden-Oosten, met 150 leerlingen, onder- en bovenbouw, een internaat en een buitendienst die hulp biedt in de Jordaanvallei en in vluchtelingenkampen. Vanuit eenvoud en humor lukt het hem contacten te leggen tot en met Koninklijke families aan toe, maar altijd om de allerarmsten en kanslozen een stem te geven. Terwijl Gods Koninkrijk zichtbaar wordt in de schoolgebouwen die hij maakte en de presentaties op zijn wereldreizen, bouwt God verder aan Andrews dienstbaarheid, zodat er nog meer van Hem zichtbaar wordt. Dit kwetsbare proces brengt hem evenwel dichter bij die Timmermanszoon, door wie hij in eerste instantie naar het Midden-Oosten is gekomen. Of zoals hij het zelf verwoordt: “Soms heb ik het gevoel dat de Almachtige zijn uiterste best doet om mij nederigheid te leren.”

De laatste toevoeging aan de school is een afdeling voor doofblinde kinderen. Aan de ene kant is hij geïntrigeerd door de vraag op welke manier God ‘zichtbaar’ wordt voor de doofblinde kinderen, terwijl hij tegelijkertijd werkt aan technische oplossingen om meerdere doofblinden met elkaar te kunnen laten communiceren. Met zijn wereldwijde netwerk is hij van plan om zijn hulp aan Doven en doofblinden voort te zetten, met name door inzet van techniek, die goedkopere hulpmiddelen mogelijk maakt. Ondertussen heeft hij door zijn verblijf van tientallen jaren in het ‘Heilige Land’ veel geleerd over de culturele context van bijbelse verhalen, maar ook over de relatie tussen Joden, christenen en moslims. Zijn kijk op deze complexe verhoudingen werken verhelderend en verbindend, maar wijzen altijd naar het kruis, dat hij altijd zichtbaar om zijn nek draagt. 

Zwijgen?
Na zijn plotselinge pensioen verzamelt hij diverse disciplines om zich heen om onvermoeid verder te gaan met zijn opdracht om mensen te helpen. Projectplannen liggen klaar, het nieuwe kantoor is bijna verbouwd, tot hij plotseling met een oud balkon vanaf de derde verdieping naar beneden stort. Hij die anderen een stem gaf, werd het zwijgen opgelegd… Deze ‘timmerman’ mag nu rusten. 

Met dezelfde opstandingskracht als met Pasen blijft de Boodschap klinken. De nu overleden Broeder Andrew was een volgeling van het Levende Woord. En we mogen erop vertrouwen dat de Geest weer anderen zal inspireren om net als Broeder Andrew ‘volgeling van het kruis’ te worden en Zijn Koninkrijk zichtbaar te maken.