Het boek was er in zijn geheel bijna niet geweest. Dat vertelt René in de podcast: “Er is heel vaak tegen Andrew gezegd dat hij een boek moest schrijven. Hij vond het niet nodig, want, zo zei Andrew: ‘De Almachtige heeft een boek geschreven en dat wordt al bar slecht gelezen, dus waarom zou ik dat dan doen?’ Ik wilde echt zijn gedachten op papier hebben. Maar die ruimte kwam er niet, totdat Andrew mij meevroeg naar Amerika. 5.000 km hebben we in de auto gereden. Mijn vrouw reed en Andrew en ik zaten achterin de verhalen door te nemen. Toen hadden we nog geen idee dat dit boek hier uit zou komen, maar er werd een begin gelegd. Toen we na die drie weken thuis kwamen, gingen we verder met de verhalen. Maar ik moest echt mijn best doen om hem in beweging te krijgen. Toen ben ik gaan schrijven en is hij via een videoverbinding de verhalen gaan vertellen. Want hij blijft een verhalenverteller.”

Een persoonlijk verhaal

En opeens viel het kwartje dat dit serieus werd en draaide het om: Andrew stuurde veel verhalen naar René. “En toen kwam dit verhaal van Pasen op mijn bureau. Andrew zei: ‘Ik weet niet of ik het moet plaatsen. Het is zo persoonlijk en misschien vinden mensen het wel eng.’ Ik heb het verhaal gelezen en tegen Andrew gezegd dat dit precies is wat mensen nodig hebben. Dit is een verhaal dat zo dichtbij de Bijbel ligt, dichtbij God, dichtbij Andrews beleving. Ik zei tegen hem: ‘Je hebt een ervaring met Christus gehad. En dat je dit kan delen, is zo ontzettend mooi!’ Toen hebben we het verhaal in het boek kunnen publiceren en ik ben zo blij dat dit verhaal er in staat!”

Volgeling van het kruis

In het verhaal wordt ook geschreven over volgeling van het kruis zijn. Rene: “Dat was voor Andrew essentieel in zijn leven. Hij liep ook rond met een houten kruis op zijn habijt. Dat was altijd zichtbaar. En in de dovenschool waar hij destijds directeur van was, was het ook zijn verlangen om zondagsschool te houden, om de kinderen verhalen te vertellen. Dat deed hij in de kapel die hij had laten bouwen. Ik was daar een keer met Pasen. En hij vertelde een verhaal over een moeder met een verbrande hand. Haar zoontje zei: ‘Je hebt zo een lelijke hand’. De moeder vertelde toen hoe dat kwam. Toen ze samen in de auto zaten, raakte de auto in brand. Het zoontje zat erin en die moeder redde haar zoontje en heeft daarbij haar hand verbrand. Toen het jongetje begreep dat zij met die hand zijn leven heeft gered, zei hij: ‘Dit is de mooiste hand die ik ooit heb gezien’. En in dit verhaal klonk de diepere boodschap door: zoals die moeder haar kind redde en daardoor haar hand verbrandde, zo heeft God zijn Zoon gestuurd om ons te redden. Andrew moest zelf huilen toen hij dit verhaal vertelde. Het raakte hem zo diep. Ik vroeg me af wat hij beleefde. Toen ik jaren later dit Pasen-verhaal zag, wist ik het: hij is er geweest! Hij heeft een visioen gehad, hij kan het invoelen, hij heeft gezien wat het is om zoveel te moeten lijden. En ik denk dat dit hem bepaald heeft bij het volgeling zijn van het kruis.”