Dit is de derde podcast van The Carpenter’s Son, genaamd ‘Gods Gebarentaal’. In dit interview vertelt René over zijn ervaringen met Gebarentaal op een Jordaanse dovenschool waar hij ooit was. Hij legt daarbij mooie links naar het boek “Gebaren van God” en naar de Bijbel.

Gemeenschappelijke grond

René vertelt in de podcast dat hij niets had met Gebarentaal voordat hij Andrew ontmoette. “Ik ben zelf een muzikant, ik speel piano, dat is mijn taal. In het verhaal Gods Gebarentaal vertelt Andrew dat hij in Beiroet terecht kwam op een dovenschool en daar raakte hij betoverd door de Gebarentaal. En precies dat maakte ik mee toen ik binnenkwam op zijn dovenschool in Jordanië. Ik was niet eerder in aanraking gekomen met dove mensen. En op dat plein liepen 100 dove kinderen. Ik wilde met hen communiceren. Maar ja, muziek werkt daar niet. Ik was in die zin de gehandicapte. En ik merkte dat die kinderen mij gingen meenemen in hun contact. Ze gingen me vragen stellen: wat is je naam? Heb je familieleden? En omdat ik al die woorden niet kende, daalde zij af naar mijn niveau, tot ze een woord vonden waarin ze zagen dat ik het snapte en er een gemeenschappelijke grond was. En vanaf dat punt bouwden ze het weer op. Ik had toen de ervaring dat Gebarentaal ontzettend goed communiceert.” 

“Ze las mij”

René heeft een half jaar met zijn gezin in het doveninstituut gezeten. “Ik heb daar ook les gehad. Elke dag heb ik gebaren geleerd. Dus ik kan wel een beetje Gebarentaal. Maar als je echt over gevoelens gaat praten, dan is dat echt heel moeilijk. Ik had daar les van een docente, genaamd Ahlam. Ik probeerde haar te vertellen welke gebaren ik wist, maar het was totaal omgedraaid, Zij zag aan mij wat ik wilde gaan vertellen. Zij leest natuurlijk veel meer dan mijn handen. Ze kijkt naar mijn ogen en ze weet welke kant ik opga. Dat is echt heel bijzonder.” 

Als een dove wat zegt, dan gebeurt er wat!

Rene: “Wij zien vaak een dove als gehandicapt, maar een dove zal zichzelf niet als gehandicapt zien. Meer als iemand die een andere taal spreekt. Wat mij geholpen heeft om het beter te snappen is bijvoorbeeld het gebaar ‘luisteren’. Je wijst dan naar je oor en dat landt dan in je hart. Luisteren is bij horenden een woord, maar in Gebarentaal is het een activiteit waarin je ziet wat er gebeurt.” In de podcast wordt ook een gedeelte van een speech van Broeder Andrew gedeeld over de Gebarentaal. Fred: “wat Broeder Andrew zegt in die speech is dat we teveel praten, zonder dat er iets gebeurt. En met Gebarentaal moet je iets doen om wat te zeggen. Dus als een dove wat zegt, dan gebeurt er wat”. Rene: “Exact! En hij verbindt Gebarentaal aan Gods scheppende woord, zoals in Genesis: God sprak en het was. 

Een taal van tekens

René vindt het verhaal Gods Gebarentaal mooi om twee redenen. “Gebarentaal is een taal van tekens. Ik ben opgeleid als journalist. Voor mij zijn woorden een manier waarop ik me uitdruk. 

Terwijl in dit verhaal duidelijk naar voren komt dat het niet zozeer om de woorden gaat, maar om welk teken geopenbaard wordt, dus welk teken een doof medemens ons als horende geeft. En God geeft ons ook tekenen. Dat is ontzettend belangrijk. En als tweede: In de Bijbel zie je vaak dat alles omgedraaid wordt. De eersten zullen de laatsten zijn. De herders in het veld kregen als eerste te horen dat Christus geboren was. Het uiteindelijke teken is dat dood leven brengt. Het offer van Jezus brengt leven.” En die omkering zit ook in het verhaal Gods Gebarentaal. Daarin schrijft Broeder Andrew in het verhaal: ‘En nu zoekt God dove mensen, experts op het gebied van de Gebarentaal die horenden kunnen helpen bij het interpreteren van deze taal van tekens en gebaren’. René: “Dus niet de horenden gaan de doven vertellen, maar hij draait het om: God zoekt dove mensen om het de horenden uit te leggen. En die Goddelijk omkering kom je prachtig tegen in het verhaal Gods Gebarentaal; een taal van tekens.”

Beluister hieronder de podcast van The Carpenter’s Son: ‘Gods Gebarentaal’: